کسی که از امام عصر خود خواهد وصالش را            کسی که آرزو دارد نظاره بر جمالش را
ندارد چاره‌ای جز این که بشناسد در این دنیا            صراط مستقیمش را، حرامش را، حلالش را

خیالِ معصیت، معصیت است و منتظر باید            نگه دارد از اوهام خطا فکر و خیالش را
تعجب می‌کنم از عاشقی که بهر یک لذت            به آتش می‌کشد سرمایۀ هفتاد سالش را
چگونه ادعای بنـده بودن می‌کند، آن‌که            نمی‌پردازد از مازاد مالش، خمس مالش را
چه حیف است اشک آقا خرج رسوایی ما گردد            روان می‌سازد این اعمال ما اشک زلالش را

محب آل حیدر لحظه‌هایش مملو از ذکر است            همیشه مغتنم می‌داند از دنیا مجالش را
شهید از کل دنیایش برید و در ازای آن            از این ترک تعـلق یافته راه کـمالش را
بسوز ای دل برای غصه‌های عمۀ سادات            که روی نیزه‌ای کامل شده بیند هلالش را